Belevenis van een deelnemer aan het Plinq Loopfestijn Dalfsen

DALFSEN – Dalfser moppen, een verhaal dat ik in 2012 voor Hardloopnieuws schreef. Het is een ode aan het Vechtdal en aan een van de mooiste halve marathons die ik ken. Velen zullen het niet gelezen hebben. Hierbij plaats ik het, als voorproefje voor morgen. Ik wens iedereen een fijne loop en ga zelf ook weer genieten.
Dalfser moppen
Tradities zijn er om in ere te houden. Gelukkig weten ze dat in Dalfsen, het pittoreske plaatsje aan de Overijsselse Vecht. Dit jaar werd de vijfentwintigste editie van de halve marathon gehouden.
Vanuit het groen rijd je het dorp in en wáár je de auto ook parkeert, overal is de stem van de plaatselijke speaker te horen. Op zich een fenomeen. De waterval, die in de Vecht ontbreekt, creëert hij met woorden. Flirtend met de rondemiss en het publiek laat hij de lopers wegschieten voor een adembenemend mooie tocht. Eerst langs de middenstand en daarna over de brug met de blauwe bogen. Het Vechtdal toont zich in augustus op zijn mooist. De meanderende rivier vergezelt de lopers, die buffelen op de winterdijk en geen oog schijnen te hebben voor de plassen, oude zijstromen, het grazende vee of de enthousiast mee dravende paarden. Bij het gehucht Broekhuizen passeren de twee stromen elkaar en de voeten stampen over brugjes, gelegd over vistrap, stuw en sluis. Handen grijpen naar bekers en sponsen. Het kleurige lint danst nagenoeg geluidloos langs akkers en onder de koelte gevende schaduw van de bomen.
De speaker is al weer te horen, de eerste lus is volbracht, deelnemers aan de tien kilometer finishen, het publiek juicht. De lopers van de halve marathon zwoegen door, passeren vlekken met namen Gerner en Welsum en vervloeken drie kilometer voor de finish het venijnige bultje in het parcours. Gelukkig is de kerktoren al weer in zicht, geluid komt in het panorama, lijkt bedrieglijk dichtbij, twee lastige kilometers volgen nog.
Een positieve, persoonlijke douche van woorden spoelt over de deelnemers als ze de meet passeren. Een medaille wordt omgehangen, een drankje en een tasje met spulletjes worden aangereikt, hijgende lijven, rode hoofden, ogen die stralen van voldoening. Ieder vertelt zijn verhaal, ieder kleurt zijn gemaakte reis.
Na de douche en de verloting rijdt het legioen huiswaarts, beseffend dat deze traditie verbroken wordt. Geen halve marathon meer in augustus, na 25 jaar verandert de datum. Het wordt de derde zaterdag van september. De reden is de moeilijkheid om de organisatie rond te krijgen in vakantietijd. Zou het een reden zijn om niet te gaan?
Het tasje met spulletjes wordt op de terugreis uitgepakt. Er zit een pak Dalfser moppen bij, een kruidig koekje dat knarsend kraakt bij het verslinden na de uitputtende loop. Sinds 1784 een stukje cultuurgoed dat alleen nog gemaakt wordt in Dalfsen. Iedere hap is smaakvol nostalgisch, heeft de tijd doorstaan en smaakt naar meer, net als de halve marathon van Dalfsen.
Henk van Duuren

Artikel delen: