Dalfsen’s Plat: Lands eer

Dalfsen’s Plat: Lands eer

Alle feesten weer achter de rugge. 27 april de verjoardag van oze zönne en oze kroonprins. 30 april; de koninginne was mooi niet ut laand in, dus had ik mooi de gelegenheid umme is effen op de koffie te kommen. 4 mei hebbe wie weer effen stille stoan bie al die bekende en onbekende luu die ut leaven e-loaten hebt met ut wärk an oze bevri-jding. En hoe is det noe? Hebbe wie dr wat van eleerd?

Wärke wie noe zelf ok met an de bevri-jding van al die aandere luu? Of blieve wie die asielzukers en die vluchtelingen met de nekke ankieken? Sture wie ze misschien terugge net as de läste joaren veur de oorlog de jeuden die uut Duutsland noar oos vluchten? Dan könt ze misschien ok net umme kommen as die jeuden in Hitler zien kampen. En peslot, wie hebt dr toch gien bosschop an? Oh nee? Weet iej zeker det niet ien van oen veurolden slaven in schepen estouwd hef? Weet iej hoe det gunk? Zie kwamen äns in zo’n Afrikaans laand. Dreven met hun geweren die zwärten bie mekare, soms nog met een biebels smoesie ok, Cham was toch vervluukt! Dan zöchen ze ze uut, de mooiste vrouwen en meisies, de stärkste kerels en jonges wörden zo mar bie hun familie weg-ehaald, in ’t ruum van een schip estouwd en as slaven noar Amerika verkocht, de familie bleef helemoal uut mekare eropt achter, stelt oe is veur. As twiedärde de reize oaverleaven hadden ze een best händeltie ehad. In ieder geval binne wie as laand rieke ewörden van de uutbuiting van die aandere volken zoas ok Indië en Suriname. Loate wie dan noe stoeblieft niet al die luu op een goldschöaltie weagen, mar loate wie noe mar is een bettie veur bärmhartige Samaritaan spöllen, en; iej hoeft dr nog gien snegie brood minder um te etten ok. 5 mei, ok de vlagge weer uut ehad, want wat wazze wie bli-j dè-w van die rotmoffen of waren. Mar noe gien haatgevulens blieven koesteren, nee, metwärken an verzoening. Ik binne teminste bli-j det dr noe bie herdenken en vieren weer duutsers bi-j könt wean. Ik hebbe natuurlijk ok mäkkelijk proaten, want ik hebbe wel oarig wat met-emäkt, mar niet echt eleen en gien hele noasten verleuren. Ik hoppe van ’t zommer nog weer een steugie met verkansie noar die luu toe te goan, en dan bid ik doar ok graag met ze samen in de kärke ut “Vater unser.” Oaver rieke esprökken. Ik vule mie gewoon stienrieke, ik kanne heerlijk in de buurte hean fietsen goan, genieten van de natuur in oos mooie Salland, ik wone in de mooiste plaatse doarvan. Nog iets, ik hebbe kleinzöns die met deernties begint an te pappen, mar ik zegge altied: “Jonges iej könt wel op zuuk wean noar de liefste vrouwe van de hele wereld, mar det lukt oe nooit,; die heb ik al.” En: ik kanne heerlijk achter ’t huus in ’t zunnegie zitten, Ik zie de boel gruuien en bluuien, in ’t biezunder den mooie kärvelpolle. Ik gundere mie dr al noa. Ik likke mie noe’k dit schrieve de lippen of en pruve de kruudmoes bie wieze van sprekken as een streling op de tonge. Töt volgende wekke.

 

Artikel delen: