Dalfsen’s Plat: Kriebelen en Kietelen

Dalfsen’s Plat: Kriebelen en Kietelen

Laot mar kulen, ’t löp wè lös, is een bekend gezegde hier in oons mooie Vechtdal. Jao, det is mooi ezegd, mar niet, à-j zoas ikke köttens in de bos onderstebaoven kulen met de fietse.

 

Det was aans nog niet iens zo ärg, ik kwame netties terechte in een mooie zachte bult. Mar ik bleve gewoon effen een bettie beduusd liggen, zodet mien vrouwe al in vliegende haost de tillefoon uut de fietstasse graaien umme 1.1.2 te bellen, zie dach minstens dè-k buten westen ware. Mar gelukkig, veur det ze zo wied was vleug ik met een noodgank in de bienen. Want, waor waar ik in trechte ekommen? Jao wisse, in een miegämpenbult, stekken det die kleine krengen deuden, umme gek van te wörden. Ik hebbe mi-j effen tegen de wet in buten de paden begeven, een endtie de bos in en daor hè-k mi-j haoste spiernakend uut-ekleed umme die dichies kwiet te wörden. En toch hè-k nog wel een paar dagen zo’n smerig kriebelig gevuul aover-ehaolen, niet te krap, zuk krabben à-k deude. Noe is kriebelen wè wat aans as kietelen. Van kietelen kan-k oe ok nog een mooi stärk staeltie vertellen. Ik wazze van lästen bi-j een olde man op bezuuk, altied opgewekt en boordevol gräppies. Den kreeg noe ok hulpe umme um te wassen. Jao en dan krie-j weer zo’n verhael: “Een heel verschil met vrogger”, zuchten de heel weemoedig. “Toen ze mi-j vrogger as kleingie wassen, kriewelen ze mi-j vake met de vingers aover ‘t bukie, zo van kiele, kiele, kiele, lach is tegen mien duumpie, mar noe niks meer van det alles, gewoon heel nuchter weg, met ut washändtie ’t hele lief langs, ofdreugen en dan värders gien babbelegoegies. Nee, de verzörging is lange niet meer wat ’t ewest is.” Hebt jullie det ok wei-s, zo’n kietelig gevuul, net of de broodkrummels oe stekt, dan wi-j gewoon haoste weer net as vrogger ondeugendigheid uuthaelen. Zo stun ik van lästen äns bi-j een fontein op een pleintie waorumme hean ze een hele zee van bloemen en planten an-elegd hadden. Umme te zörgen det de boel niet in de körtste keren verinneweerd zol wörden hadden ze d’r schrikdraod umme toe ezet. De haanden jökken mi-j gewoon in de zak, want vrogger net nao ‘n oorlog, toe-w nog zukke bössels waren hadde wi-j zoiets ok in Dalfsen, op ’t brugplein. Wi-j pakken an den draod en met de aandere haand een deerntie bi-j de kuten, een schik dè-w dan hadden, as ze van schrik haoste een meter in de lucht sprunk. En noe stund d’r ok zo’n jong dink naost mi-j. Ik keke is op zied, en dache: De kuten? Kan-k toch as olde kerel niet maken? An ’t oorlellegie dan? Toch hè-k det ok mar niet ewaogd. Ik kriege ok geregeld de kriebels as ik deur de straoten met die veerkaante blikkies fietse, ik probere dan vake dr al slalommend umme hean te gaon, mar meer as vere is mi-j nog niet elukt. En noe nog effen ärnstig wean, hè-j det ok eleazen en de foto’s ezien van al die miljoenen wichter die mar honger liedt, ’t is toch verschrikkelijk, zoiets grip oe toch an? En weet iej hoe det kömp, die honger bedoel ik? Umme dedde wi-j met mekare det Sunterklaosvässie vrogger zo verbasterd hebt. Eerlijk zölle wi-j alles delen, ik een bettie meer as iej. Töt vollende wekke.

Artikel delen: