Foto ingezonden door Alfons Koerhuis
DALFSEN – Ongetwijfeld kijkt Wim van boven mee als broer Alfons over twee weken meedoet aan de Berenloop op Terschelling. Hij zou trots zijn op zijn broer, die voorheen het lopen alleen gebruikte om van punt A naar B te komen en zich nooit waagde aan een hardloopwedstrijd.
Een jaar geleden werd Wim Koerhuis – in Dalfsen bekend om zijn liefde voor sport en motoren – voor het eerst gekweld door gezondsheidsperikelen. Snel moe, last van spierpijn. Na twee relatief geruststellende diagnoses kwam in het najaar de klap keihard aan: maagkanker. De altijd avontuurlijk ingestelde Koerhuis moest stukje bij beetje zijn oude actieve leven vaarwel zeggen. Hij kon steeds minder, maar bleef knokken tot het laatst.
Alfons (47), wonend in Harderwijk, groeide het laatste jaar steeds meer naar zijn jongere broertje, die alleen in Dalfsen woonde, toe en trok bij hem in. “Dan wordt de band heel hecht, je zorgt voor elkaar, dag en nacht. Op een gegeven moment merk je echter dat Wim niet meer beter wordt. Dat gevoel is niet te omschrijven.” Op 20 september blies Wim zijn laatste adem uit.
Een jaar geleden was er nog weinig aan de hand, Koerhuis genoot van de tripjes met de plaatselijke motorclub. Hij was alom gewaardeerd bij voetbalvereniging SV Dalfsen, waar de op en top sportman twintig jaar het doel van het vlaggenschip verdedigde. En hardlopen, altijd hardlopen. De steun van een groot deel van Dalfsen doet de familie goed. “Dan zie je hoe geliefd Wim hier was. Van alle kanten was er belangstelling. Vanuit de voetbal, de motorclub en zeker ook de hardloopgroep. Hartverwarmend.” Positief en optimistisch als altijd wilde Wim nog graag een keer een reis naar Nepal maken, hij was klaar voor nog een trip. Boeken over het Aziatische land staan nog keurig opgesteld in het inmiddels verlaten huis aan de Brethouwerstraat. In augustus stond hij nog op de waterski’s. De laatste maanden na de zomervakantie ging Koerhuis echter hard achteruit.
Op 18 september kwam de familie bij elkaar, vanwege het tempo een dag eerder dan ‘gepland’. “Iedereen kwam bij Wim ‘op de borrel’, zoals hij het zelf omschreef”, merkt Alfons met een glimlach op. “We hebben gelachen en nog grappen gemaakt. De humor van Wim hield hij vast tot het laatst. Je ziet hem knokken. Een dag later na een heerlijke nacht was het echter gebeurd. Zo vermoeid, helemaal gebroken. Hij was echt op. De beslissing om te stoppen met sondevoeding was daarvoor door hemzelf al gemaakt, het ging niet langer…”
Een prachtige door Wim geregisseerde uitvaart volgde. Leden van de motorclub Dalfsen reden de kist op Wims opgeknapte motorfiets naar zijn laatste bestemming. “Van stevig hout gemaakt, robuust, zelf door Wim uitgekozen. Het past precies bij hem.”
Vorige week viel de post op de mat, één envelop sprong eruit. “Een inschrijving van de Berenloop op Terschelling, een halve marathon. Betaald en wel, allemaal op Wims naam. Die loop ga ik nu hoe dan ook voltooien. Met een goed doel eraan vastgekoppeld. Als eerbetoon aan Wim, die zou het prachtig vinden.”
( Bron: de Stentor)