Willy, gisteren stond er in DE STENTOR een ontroerend verhaal over Het Zonnehuis in Zwolle. Daar worden allerlei manieren bedacht om dementerenden rustig te maken, zich daar thuis te voelen. Zo is er een bushalte gemaakt. Dat deed me herinneren aan een verzorgingshuis waar mijn moeder dementerend haar laatste jaren doorbracht. Ik maakte er een gedicht over. Misschien zullen anderen zich erin herkenen; zij die ook in hun familie- en/of kennisssenkring met dementie te maken hebben.
groet, lenze l.
Bushalte
Toen mijn moeder in het dorp de weg
naar haar plekje in het verzorgingshuis
niet meer kon vinden, besloten we
in goed overleg zonder haar inbreng
dat ze naar een veiliger omgeving moest.
Daar was in de gang een bushalte
en elke keer dat ik er op bezoek kwam
stond er een meneer met een koffer
en een uitgaanspet op, te wachten,
geen vijf minuten, maar halve dagen,
van etenstijd tot etenstijd tot bedtijd.
Hij wist: we zijn op reis,
hij wachtte op zijn uiteindelijke
busrit met een halte vlak
bij zijn ouderlijk huis. Thuis.
lenze l. bouwers