Dalfsen’s Plat: Gelukkig Ni’jjoar.

Dalfsen’s Plat: Gelukkig Ni’jjoar.

Vandage driekoningen stiet dr in mien agenda, de käsboom mag de kamer weer uut. ’t Feest is of’elopen. Wie goat weer gewoon oaver op ’t programma van alle dag. Wie hebt dr noe lange genogt bie stille estoan, vin iej ok niet? Een steugie zwiemelen bie zoiets, akkoord van Putten, mar noe mut ut wè goed wèèn veur de rest van ut joar. Wie mut weer voort en voort en voort. Gewoon weer van : “Ik mut nog dit en ik mut nog det.” Zo zit oze wereld toch in mekare, zo van e ……nooit genogt! Toch zò’k mar wei’s èmen bedenken det:

“Ut lèmen

duurt mar èmen,

’t is zo köt,

’t wödt

oe zomar

uut de hand eslaangen.”

An de aander kaante is ’t äns ok wè goed veur uut te kieken heur, wie hoeft ok echt niet bie de pakken neer te goan zitten, al zitte wie nog millen in de winter, allenig kälmpies an, dan brekt ut lijntie niet.

Winter.

’t Duurt nog zo lange, nog mar net ni’jjoar

en dan is’t wè ni’j, mar ’t veurjoar niet doar!

De lucht blif nog gries, de wind nog zo kold,

de stroaten bint wit van de snee of ut zolt.

De struken bint broen, alles liekt dood.

Mar kiek is die knoppe, die is toch à groot!

De belofte van lèmen die zit doar joa in

wie kriegt vast en zeker van ni’js een begin.

Dus luu, niet zuchten of steunen,

iej hoeft oe näns um te bekreunen.

’t Wödt oe egemen, as een wonder, echt woar

nog èmen, en ’t veurjoar is doar.

Wie ok niet bie de pakken neer giet zitten, dè’s Gait Jan hij is van ni’js opa ewönnen, à kon e doar niks an doen. Zien zunne Arie, det was zo’n vluggen, die was nog mar 7 moand toen e de box à lopens dwäs oaver stak. ’t Was en bleef net zon bössel as det zien va vrogger was. Op schoele vreug de meester an iederiene wat of e laeter wönnen wol. Boer? Dan mos iej noa de landbouwschoele! Smid? Ambachtschoele, een kantoorbaentie, noa de Mulo, schoelmeester, noa zo’n hele hoge schoele veur hogere burgers en domenee joa dan mos iej noa iets met gimnestiek of zo, woar à’j ok dooie talen leren. Joa, wat dach iej det dr gebeuren toen Arie an de beurte was, en de meester um vreug wat of e wönnen wol, nou mäkkelijk zat toch zeker, hij had zien antwoord wè kloar, al det geleer det leek um mar niks. Dus: “Och, zo mar zo’n keerl.” En iej könt ut geleumen of niet, hij is altied zo’n vluggen eblemen, toen e zeumtiene was mos e à trouwen, en noe hef e dus een kleinen. Gait Jan hef e det jonk enuumt noa zien grovva, al is det teengswoordig hoaste gien gewoonte meer. En Gait Jan zelf? Die is zo trots as een pauwe.Hij is à druk gangs een slee veur det jonk te timmeren. Mar hij zeg wè:”Vrogger hadden kinders snotneuzen, en noe hebt snotneuzen kinders.” Gait Jan is ok à weer bezig met vekantieplannen. Hij hef teengswoordig wè ’t hele joar vekantie, mar altied bie huus det is niks veur um, hij mut dr een wekke of wat tussen uut. Hij hef de balke à weer kloar ezet. De balke? Joa, die nemt e altied met as e vut giet. Hij vindt ut zuk iezeligste mooi wärk; ’t geld oaver hen te smieten, as jochie zèè d’à teengen zien va: “Geld; op de bank doar hè’j niks an, geld hef pas weerde à’j ’t uutgeeft.” En hef e geliek of niet, geld op zich, een hond wil ’t nog niet vretten.

Artikel delen: