Dalfsen’s Plat: Nog altied zommer

Dalfsen’s Plat: Nog altied zommer

Genieten dus, dr op uut, brummels plukken. Ik hadde ’t in ’t veurzommer al wel edacht, zo bässens völle bluui, det kan niet aans as een goed brummeljoar wörden. En joa heur, emmers vol en de ärmen vol schrammen.  Wat is ’t oaveral ok  mooi met al die vogels biesten en vlinders.

Vlinders

Een heel veld schärmen

van bloemen, woaroaver

vlinders zich ontfärmen.

Zie fladdert, zie spölt

en zie därtelt

met honderd teglieke

en niks gien gemärtel.

In wondere kleuren

komt ze of op de geuren

van d’hönning.

Zie daanst in de wärmte

zie maakt mi-j zo bli-j

al det moois is toch mar van mi-j.

Wie hebt ut ekregen,

wie maagt en wie mudt dr oppassen,

Hij hef oos doarmet willen verrassen.

 

En, à-j dan ok nog ’t geluk hebt dè-j doar samen van maagt genieten, dan mu-j toch wel dubbelt dankbaar wean. Hoevölle bint dr niet die hun möatie allange kwiet bint? En; ik heure wè, zo hier en doar,  ’t slit wel wat, mar ’t went nooit. Ik klage niet, en ik hebbe beste kinders, mar veural as dr wat biezunders is, dan vuul ik mie zo  alleent, heur iej dan. En wat kö-j dan aans as effen met ze met janken of een ärm dr umme heer sloan? En dan Jänsie; ok zien vrouwe is een paar joar terugge uut de pantoffels estapt. Zie had um altied stroal verwend. Hij wus bie wieze van sprekken nog niet hoe de een ei mos kokken. Hij etten doarnoa petat met appelmoes en een frikandelle, of een blik broene bonen. Een eersten keer had e det blik zo mar dichte in de magnetron ezet, wus hij völle? Iniens een knal, ’t hele blik uut mekare, mar ok de deure van de magnetron, helemoal noar de filipaanties. Mar noe hef e dan een huusholdster. Hij et weer läkker, hoeft ok iedere sökke met een gat niet meer in de vuulnisbak te smieten en hij kan weer deur de roeten noar buten kieken. Hij hef ut zo te zien weer dikke veur mekare, al lig e dan vake ’s oams in bedde nog te janken umme zien Fennegie. Mar den huusholdster wil eigenlijk wel wat meer as allenig mar de huusholdige doen, mar hoe krig ze den preutsen kerel bie zich in bedde? Töt op een oamd, zie had ut goed uut-eprakkezeerd. Zie lag goed en wel in bedde toen ze heel härd begunt te blearen. “Jänsie, Jänsie!!” Jänsie kwamp haar kamer binnenstoemen en vreug; “Wat is dr toch deerne?  Oh, ik hebbe een moes in bedde en doar bin’k toch zo ieuwig bange veur”.Jänsie vleug op haar toe, roppen haar de dekkens of, schruk wel effen van det schaarsbedoekte lief, mar greep haar toen bie een ärm zead: ” Vut rap in mien bedde, dan kroep ik hier wel in, ik binne niet bange veur moezen”.

Artikel delen: