Hoe is het met de in Dalfsen geboren Marion Klink in Australië - Foto: eigen geleverde foto
Foto: eigen geleverde foto

Hoe is het met de in Dalfsen geboren Marion Klink in Australië

DALFSEN – AUSTRALIE – Marion Klink doet voor Dalfsennet een verhaal over haar levensloop tot nog toe. Geboren in 1961 Woonde in haar jeugd aan de Heinoseweg, halverwege Dalfsen, Heino en Hoonhorst, naast de Olde bakker, dochter van Bernhard en Jo Klink. Basisschool: Sint Cyriacus in Hoonhorst. In 1987 duurde het nog vijf jaar voordat de smartphone was uitgedacht. In 1987 wisten we niet wat een persoonlijke computer (PC) was.

We communiceren via (lucht)post, telefoon en een telegram werd verstuurd als het een noodgeval was. Telefoneren naar het buitenland was heel duur. Skype kwam pas veel later. In 1987 maakten we de Zwarte Maandag mee. Gerrit Jan Heijn werd in september ontvoerd en Fons Rademakers wint een Oscar. Het was het jaar dat de Duitser Mathias Rust ongehinderd met zijn sportvliegtuigje van Helsinki naar Moskou vloog om daar op het Rode Plein landen. 1987 was het jaar dat ik kennis maakte met Australië.

Mijn reis begon in 1985.
Vele jongeren reisden met vrije gedachten in het onbekende. Zelfs een reisje in Europa was toen een avontuur. Je pakte je rugzak, stak je duim op en kreeg gratis een lift met de auto. Een totaal onbekend persoon die je naar de volgende stop bracht. Het was spannend, het was een vrij leven en het was leuk. Natuurlijk waren er wel gevaren die om de hoek lagen, maar je wist het gewoon niet. Op mijn 17de verhuisde ik naar Apeldoorn en woonde ik zelfstandig en met vrienden. 1985 was een jaar dat het werkloosheidspercentage heel hoog was in Nederland. Veel kansen op een baan waren er niet. Ik had mijn opleiding afgemaakt en de baan met jongeren, waarvoor ik geleerd had in de psychiatrie, was niet te vinden.

Ik besloot mijn geluk in het buitenland te zoeken. Europa kende ik al een beetje, maar ik wilde verder weg. Ik had zin om totaal iets anders te gaan doen en te ervaren. Ik had geen idee wat dat zou zijn. Geen plannen, geen doelen. Gewoon reizen en we zien wel.
Eerst sparen, goedkoop leven, veel werken, dromen en dan na een klein jaartje was het tijd om een enkele vliegreis te boeken. De gekozen stad was Bangkok. Veel onderzoek had ik niet gedaan. Het boek: The Lonely Planet zou mij de weg wel wijzen. Het boek had alles dat ik nodig had, het was mijn GPS en mijn reisadviseur. Op het laatste moment besloot Paul, een goede vriend van mij, om mee op reis te gaan. Dat maakte de reis gezellig, vertrouwd en toch ook wel veiliger.

Reizen in Azië was en is een avontuur. Het is heel populair bij jongeren. Het is goedkoop, Je ontdekte nieuwe culturen, ander voedsel en je ontdekt andere levenservaringen waar ik niet van had kunnen dromen. We ontmoeten interessante mensen die vanuit alle landen van de wereld kwamen. Sommigen worden je vrienden maar de meeste reizigers zie je nooit meer. Sociaal media was er niet. Helaas raakte het geld op na een klein jaartje rondtrekken. Geld verdienen was nu ons doel. Australië was het land dat ons legaal een betaalde baan zou geven. Vandaag is het nog steeds zo dat Australië een fantastisch land is voor jongeren om legaal te werken en geld te sparen. Het is een land met vele mogelijkheden en volop avontuur en vrijheid. Geld verdienen is de enige reden dat ik in dit land beland ben. Sparen en lekker doorreizen.

Ik had nooit gedacht dat ik in dit land zou blijven wonen, mijn man zou vinden en een dochter zou krijgen. Het was een tijd waarbij het vinden van een baantje heel simpel was. Je vroeg het gewoon aan de mensen die je ontmoette. Het was niet nodig om een cv te laten zien om een baantje te krijgen, omdat je er jong, aardig, gezond en leuk uitzag. Zo reisde je liftend van het ene dorp naar het andere. Mensen waren altijd aardig en behulpzaam. Nederlanders hebben een hele goede naam in Australië. We werken hard, spreken de taal, zijn vriendelijk, we zien er mooi uit. We passen goed in de Australische cultuur.

De meeste Australische mensen vinden het heerlijk dat je je mening uitspreekt, hoewel je dat wel beleefd moet doen. In het dorp Pemberton, in West Australië, kreeg ik mijn eerste baantje. Het is ook in dit dorp waar ik mijn auto rijbewijs hebt behaald (iets dat me maar niet lukte in Nederland). Van West Australië zijn we gaan liften, vijf dagen/nachten lang, op een drie tijdzones overschrijdende en 1.600 kilometers lange rechte weg en waar geen boom te zien valt. Waar de sterren je een gevoel geven dat je ze kunt aanraken. Van de Nullarbor belanden we in Shepparton waar we allerlei soorten fruit plukken. Van daaruit gaan we door naar Sydney, Byron Bay, Gold Coast, Brisbane, Byfield, Bundaberg Rockhampton, Agnes Waters en vele plekken meer. Australië is zo groot. Nederland is 186 keer kleiner dan Australië en dan tel ik Tasmania en de eilanden nog niet mee. Tijdens het werken op het platteland leerde ik een leuke Australische man kennen. Mark. We kochten een auto (Holden Kingswood) en adopteerden een hond. Zo reden we het land door. Beiden hadden we een avontuurlijke spirit. Paul (mijn reisgenoot vanuit Nederland) vertrok uit Australië na een jaar en vervolgde zijn reis in Azië en uiteindelijk is hij teruggegaan naar Nederland. Hij woont nu zes maanden van het jaar in Portugal.

In vijf jaar tijd en door hard werken en sparen hadden Mark en ik genoeg geld om een huis en twee stukjes land in Queensland te kopen. Alle baantjes die we hadden waren slechts tijdelijke baantjes op een boerderij of in de horeca. Niets bijzonders. Dit kan je doen en bereiken in Australië. Je kunt van beroep veranderen en je hart volgen. Australië is naar mijn gevoel nog steeds een land met vele mogelijkheden. Je kunt het nog steeds waarmaken, ik denk zelfs dat het nu nog makkelijker is. Net voor mijn 30ste verjaardag zijn Mark en ik uit elkaar gegaan. Het is een leeftijd waarop ik serieus over mijn toekomst nadacht. Een dochtertje werd 18 maanden later geboren en een nieuwe partner, John, kwam een jaar daarna. Het verloop van deze gebeurtenis klinkt misschien raar, maar zo verliep het nu eenmaal. Inmiddels had ik mezelf omhoog gewerkt en was nu een manager van een restaurant/motel.

Van daaruit kreeg ik een baantje bij de televisie, Channel 10. Een jaar later pakten we alles in een auto en zijn mijn dochter en ik naar Brisbane verhuisd. Samen wonen met John was de reden dat we verhuisden. Na een paar jaar samenwonen zijn we ook getrouwd. Na lang zoeken heb ik besloten mijn eigen bedrijf in Brisbane te beginnen. Het bedrijf heet: ”Management Rights”. Ik denk dat zo’n bedrijf niet in Nederland bestaat. Je bent een makelaar, je verhuurt appartementen en je zorgt voor alle onderhoud van de gebouwen. John werkte in zijn eigen bedrijf in HR. Deze twee bedrijven waren het begin van onze lust voor het kopen en verkopen van verschillende bedrijven. Hoewel ik wel serieuzer na mijn dertigste ben geworden, kun je het avontuur niet bij mij wegschrijven. Gelukkig was mijn partner John hetzelfde. Na dit bedrijf te hebben verkocht zijn we naar een plattelandsdorp Narrabri verhuisd. Het was een omgeving waarin katoenplantages de voorgrond van ons bestaan uitmaakten. Het was een heerlijke rustige tijd. John had een goede baan en ik heb ons hele huis en tuin zelf verbouwd.

Helaas kreeg mijn man na 2.5 jaar, wat de afspraak was, niet de overplaatsing naar Nederland, waar we op hadden gehoopt. Het bedrijf moest bezuinigingen en ze namen geen expats meer aan in Nederland, China, Brazilië en de USA. Ons plan ging niet door om een tijdje in Nederland/Amsterdam te wonen. Van Narrabri vertrokken we naar de Gold Coast, weer naar Brisbane, terug naar de Gold Coast en uiteindelijk weer naar Brisbane. In die tijd hebben we bedrijven gekocht en verkocht. De diverse bedrijven die we hadden waren in onroerend goed, uitzendbureaus en we zijn zelfs eigenaar geweest van een MBE’s franchise groep. Soms verdienden we een leuke spaarcent en soms verloren we een bedrag. Overal waar we woonden kochten we ons eigen huis. We knapten het huis op en verkochten het meestal weer met winst. Mijn moeder had drie pagina’s vol met doorgekraste adressen in haar adressenboekje. Ik weet zeker dat ze moeite had om onze verhuizingen te volgen.

Ons laatste bedrijf dat we verkocht hebben, in 2013, heette Labour Solutions Australia. Het is een uitzendbureau dat nu in de handen is van een bedrijf in Zuid-Afrika. Mijn man en ik waren eigenaar van de agrarische sector. In deze tijd kwam ik voor het eerst in Australië met veel Nederlanders in aanraking. Voorheen zocht ik nooit Nederlanders op en kwam ik ze ook niet echt tegen. Isabelle, een leuke meid van Den Bosch, leerde ik kennen met de take over van Schiphol en ons vliegveld in Brisbane. (Ik beschuldig haar voor het feit dat we nu voor het parkeren moeten betalen.) Zij kwam voor een contract voor 4 jaar en is er nu nog na 25 jaar. Saskia leerde ik kennen doordat zij hetzelfde werk deed als ik samen met haar man van New Zeeland. Na meer dan 20 jaar in Australië waren dat de Nederlanders die ik kende.

Ineens ontmoette ik door mijn werk op ons uitzendbureau jonge Nederlandse reizigers die een werkvakantie-visum hebben en in Australië willen werken. Sommige jongere willen zelfs twee jaar in Australië blijven. De regering staat dat toe als je 88 dagen op het platteland gewerkt hebt. Deze banen zijn niet altijd plezierig maar mijn klanten betaalden goed en de kandidaten willen graag lekker verdienen. Natuurlijk kregen Nederlanders voorrang bij mij. Ik ken drie jonge Nederlandse reizigers die op deze manier in Australië zijn blijven plakken.

Mijn neef Bernd heeft deze weg vier jaar geleden bewandeld. Hij is nu alweer twee jaar terug in Dalfsen en komt dit jaar naar ons toe voor een bezoekje. We hopen dat hij blijft. Nu denk je na wat je gelezen hebt, dat John en ik wel genoeg bedrijven hebben gehad en genoeg keren zijn verhuisd. Wij dachten dat ook, maar niets is minder waar. Na jaren zoeken vonden we het bedrijf die ik altijd heb willen kopen. Een levensdroom van mij was om een eigenaar van een jeugdherberg te worden. Zeven jaar geleden was de tijd er klaar voor. Alles viel op zijn plaats en hebben we in Port Campbell een jeugdherberg gekocht. Het dorp ligt aan “de Great Ocean Road “, wat na de Great Barrier Reef, de meest bezochte toeristische attractie is van Australië. We pakten weer de boel bij elkaar en verhuisden naar een gebouw met 95 bedden in de staat Victoria. Het gebouw was in een goede bouwkundige staat maar er was geen sfeer. De zaken liepen slecht en dat was ons voordeel. “The price was right”! Het gebouw had een leuke woonruimte voor de managers en uiteindelijk is dat ons thuis geworden voor meer dan vijf jaar.

In 2016 hebben we een bar en een micro bierbrouwerij erbij gebouwd. De bierbrouwerij en de bar waren een droom van mijn man. We hebben een Duitse jongen, Julian, aangenomen en maken daarom ook bier zoals de Duitsers dat doen. Ook Julian wil niet meer terug naar Duitsland en wij sponsoren hem zodat hij uiteindelijk een permanente visum voor Australië heeft. We hebben de naam van de jeugdherberg veranderd, mede door de twee jaar lange Covid situatie, en nu heet ons bedrijf Sow and Piglets Guesthouse & Brew Pub. Deze link geeft je een kijkje hoe het eruit ziet: https://sowandpigletsguesthouse.com.au/ Met de hulp van Julian is de bierbrouwerij gegroeid naar een consultancy bedrijf waar John, Julian en ik in werken. Het zaak heet The Brewery Mentors. Als je geïnteresseerd bent kun je op deze link kijken om te zien wat we doen https://www.thebrewerymentors.com/

We hebben tot op heden vier bierbrouwerijen voor klanten opgezet. Op dit moment spreken we met een bedrijf in Nederland om een jeneverdistilleerderij te kopen. Twee jaar geleden waren we moe en wilden we terug naar de stad. We hebben voor de Guesthouse en brewpub een manager aangenomen. Hij komt van oorsprong uit Tsjechië. Jiri woont in ons appartement en managet de zaak. John en ik werken achter de schermen in “de cloud”. Zelf werk en woon ik vier keer per jaar voor 3+ weken in ons Guesthouse. Jiri heeft dan vakantie. Elke dag zien we Nederlanders die de Great Ocean Road en vooral de 12 Apostels op komen zoeken. Ze komen bij ons een biertje drinken, een pizza eten en sommigen blijven een nachtje slapen. Elk jaar hebben we Nederlandse jongeren die bij ons willen werken. Op dit moment hebben we Janneke, ook zij wil niet meer terug naar Nederland. Een motel in Port Campbell sponsort haar om in Australië te kunnen blijven. Zij werkt als een casual (tijdelijke werknemer) bij ons. En zo draait de wereld door en is het cirkeltje bijna rond. Na 35 jaar zijn er natuurlijk een hoop dingen veranderd. Australië is een land dat volwassen is geworden. We hebben nu de Grand Prix in Melbourne, Max Verstappen was er ook.

We hebben de Australian Tennis Open elk jaar. We houden de World Solar Challenge, die de Nederlandse studenten meestal winnen. In 2032 zijn de Olympische Spelen in Brisbane. We spreken op tegen China en blijven trouw aan Amerika. Australië doet zelfs mee aan het Eurovisie Songfestival. Dit jaar zal Shedon Riley, ons trots maken. Hij heeft een mooie stem, het liedje is mooi en persoonlijk en hij ziet er interessant uit. Australië is trots. S10 als artiest vinden we ook mooi en zij krijgt 10 punten na Oekraine. Nederland, de plaats waar je geboren bent verlaat je nooit.

Mijn dochter gaat dit jaar trouwen en voor het eerst komen mijn oudste broer Ben en mijn schoonzus Annet (uut Dalfsen) op bezoek. We zullen het gezellig maken. Appeltaart, drop en stroopwafels. Elke dag kijk ik naar de NOS, het nieuws en kan ik alle programma’s op de NPO kijken. Ik zie wat er in Nederland gebeurt. Ik kijk zelfs naar het programma: “boer zoek vrouw!” Ik denk dat Janine wel een partner voor het leven gaat vinden en ik hoop dat ze Sander kiest, hoewel ik vind dat Christiaan ook steeds
leuker wordt.

Ik ben een Nederlandse boeken leesclub in Brisbane begonnen en we hebben negen hele leuke Nederlandse vrouwen die een keer per maand bij elkaar komen. Er is zelfs een bejaardentehuis speciaal voor Nederlanders in mijn stad, maar hier ben ik nog niet klaar voor. Social media houdt me op de hoogte van wat iedereen zoal doet. Door de ontwikkeling in technologie is Australië niet meer zo ver weg en lijkt het wel of we buren zijn. Ik raad je zeker aan als je het land niet kent aan om een reisje te maken of je nou jong of oud bent. Misschien zie ik je wel in Brisbane, Port Campbell of ergens daaromheen.

De foto’s die ik meestuurde, Tamara, mijn dochter, Joel en ik John Mijn man bekijkt een hopplantage voor de bier brouwery. “The Twelve Apostels” (vroeger ook wel Sow and Piglets genoemd) Een paar leden van onze boeken leesclub: Martine, Isabelle, Marion, Charlene en Jonneke Guesthouse Port Campbel

Voor bekenden van haar, die haar een mailtje wil sturen : dan is dit haar mailadres.

Foto's 4
Hoe is het met de in Dalfsen geboren Marion Klink in Australië
Hoe is het met de in Dalfsen geboren Marion Klink in Australië
Hoe is het met de in Dalfsen geboren Marion Klink in Australië
Artikel delen: