Heimwee in de Herfst

De zon kwam niet door maar het bleef droog. Het was nog donker toen ik de trein nam om naar Heino te reizen. Na de krant las ik in het beste Rotterdamse boek van 2015 van Raoul de Jong, die een voettocht maakte naar Marseille. (1 Hij vertelt van zijn rouw om zijn hond Puck. Die Puck werkt als een stem die hem aan dit avontuur doet beginnen.

 

Een voettocht naar zijn moeder in Marseille. Op het station van Dalfsen vertelt een meisje met een verzilverd hekwerk om haar tanden, dat ze met haar vriend daar is geweest. Kent U Surprise…..Nooit van gehoord. Ze hadden een bedrag van 400 euro gestort en pas op Schiphol hoorden ze de bestemming. “Anders was ik daar nooit naar toegegaan.” Ik ging weer naar huis na de wandeling van Heino naar Dalfsen via Hoonhorst. In het oude stationscafé worden gestreken shirts gevouwen. Het heeft nog niet echt gestormd. De bomen zijn in hun herfstpracht. Mooi maar ik raak ook wat nostalgisch gestemd. Het is alweer herfst. Waar blijft de tijd (Jules de Corte). Gaandeweg wordt mijn stemming lichter. In het Molencafe in Hoonhorst schrijf ik Heimweee naar Dalfsen .
Heimwee naar Dalfsen

Hoe dichter bij Dalfsen
Hoe mooier

Hoe dichter bij Dalfsen
Hoe kleurrijker de bomen

Hoe dichterbij Dalfsen
Hoonhorst doorlopen

Hoe stiller
Hoe verstilder

Het verleden kijkt
over mijn schouders mee

Ze ziet nieuwe huizen
een nieuwe toekomst.
Onderweg heb ik een “wandelende tak” uit de berm opgeraapt. Ze is broos en mooi. De natuur is een kunstenaar(es). Ik zie onderweg veel boerderijen die nu alleen nog woonhuizen zijn. Er is opvallende architectuur die wat was heeft verweven met het nieuwe en zo een nieuwe toekomst heeft gegeven. De stilte valt me hier soms in de oorschelpen. Ik mijmer over de boerendorpen die steeds meer leefdorpen zijn geworden. De werkpaarden zijn luxe paarden geworden. De weiden zijn aan het verschapen. Klompen hoor je er niet meer. Laat staan het vuurgesis uit de smidse. Deze oude boerendorpen strijden om het behoud van de basisscholen waar de kinderen niet meer te voet aankomen. Vaker met de auto gebracht . De wereld is onveiliger geworden. De dorpen willen de bakker, de slager of een klein super behouden. Plaatsen van inkoop en ontmoeting. Ze willen het behoud van hun kerk als centrum voor de gemeenschap. Het gaat om meer dan wat met een moeilijk woord eucharistie heet. Velen kunnen het niet uitspreken en noemen het mis of kerk. Niets mis mee. Ze willen niet verweg maar in het hart van hun dagelijkse leven blijven. Zeker zij die geen auto meer rijden of dat nooit deden. Hoonhorst is voorbeeldig en heeft in 2015 de kleine kernenprijs ontvangen. De caféhoudster die juist kroketten voor de werkers die het riool vernieuwen aan het bereiden is, heeft ook oog voor mijn wandelende tak en ze pakt haar in cadeaupapier. Onderweg vind ik een vogelveer die ik opraap. Een zachte veer om haar te complimenteren. In de boerendorpen die leefdorpen zijn geworden leeft men met een tikkeltje gezonde nieuwsgierigheid nog altijd meer met elkaar dan naast elkaar. Ze wil wel weten waar deze vreemdeling vandaan komt maar er moet nog een kroket in het vet. Ik wandel in mijn geboorte-streek waar ik als kind nooit kwam. Ver weg was toen verder weg dan nu. De wereld zou een dorp zijn geworden. Ik ontmoet, terug in Rotterdam , op weg naar de Jumbo een van mijn buren. Ze heeft weinig met de natuur maar meer met wandelen: ze is juist terug uit New York. Dalfsen-Hoonhorst-Rotterdam-Marseille-New York een wereldwijd netwerk. Gisteren werden in Rotterdam de feestetalages van de Bijenkorf spetterend geopend. Ook november wordt na 2 november al de feestmaanden ingetrokken. Gij zult consumeren is een van de nieuwe geboden. Toch wil ik de tijd van toen niet terug. Ik verheerlijk die tijd niet……mijn heimwee in de herfst is een verlangen naar meer samen en minder ieder voor zichzelf.

Marinus van den Berg, vrijdag 4 november 2016

(1) Raoul de Jong, De grootsheid van het al, een hedendaagse Odyssee,Bezige Bij 2013

Artikel delen: